Τροικανός προς Έλληνα

Τροικανός προς Έλληνα :
"Αφέντης σου παντοτινός, τύραγνος, άρχοντάς σου.Αυτό το χώμα που πατώ, οι πέτρες, τα νερά σου, ήμερο κι άγριο κλαρί, τ' αγέρι σου, η ψυχή σου, τα ζωντανά σου, τα παιδιά, το αίμα σου, η τιμή σου, όλα δικά μου, μάθε το. Βονού και λόγκου αγρίμι είτ' έχει τρίχα είτε φτερό, σιχαμερό ψοφίμι, το διαβατάρικο πουλί σ' εμέ μονάχ' ανήκει, κι αξίζει το κεφάλι σου λαγόπουλο ή περδίκι. Γι' αυτό, όθε θέλω θα περνώ, κ' εγώ και τα σκυλιά μου, τίποτε δεν ορίζετε, κ είναι κι αυτή σπορά μου. Κι ούτ' άλλη τύχη αξίζετε. Γενιά καταραμένη, δειλή, κακογεράματη, στον κόσμο ακόμα μένει για να πομπεύει τ' όνομα και την κληρονομιά της !..."

Ας με συγχωρέσει ο μεγάλος ριζοσπάστης ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης που έκανα χρήση ενός μέρους από το άσμα του "Φωτεινός", αλλά τα λόγια τα παραπάνω είναι τόσο επίκαιρα για το πως αντιμετωπίζουν οι ξένοι τη χώρα μας. Για την ιστορία,  ο Φωτεινός ο ζευγολάτης ένας περήφανος Λευκαδίτης αντιστέκεται στον καινούργιο αφέντη του νησιού, τον Φράγκο Γρατσιάνο Τζώρτζη και ακουέι τα παραπάνω, τουλάχιστον αντιστάθηκε, εμείς ;